Het percentage waarmee de alimentatie per 1 januari 2025 zal worden verhoogd bedraagt 6,5%. De jaarlijkse indexering van de alimentatie is verplicht op grond van de Nederlandse wetgeving, tenzij de wettelijke indexering is uitgesloten en/of partijen andere afspraken hebben gemaakt. Middels de rekentool van de website van het LBIO kan de geïndexeerde alimentatie voor het jaar 2025 berekend worden.

Tenzij wettelijke indexering is uitgesloten, zal de verhoging in de meeste gevallen dus automatisch van toepassing zijn. Indien de alimentatieplichtige niet uit zichzelf per 1 januari het verhoogde bedrag overmaakt, dient de alimentatiegerechtigde dit aan de alimentatieplichtige kenbaar te maken. Niet-betaalde geïndexeerde alimentatie kan tot vijf jaar voorafgaand aan de niet-betaling alsnog geïncasseerd worden. De alimentatieplichtige doet er om die reden verstandig aan de geïndexeerde alimentatie ieder jaar vanaf 1 januari aan de alimentatiegerechtigde te voldoen.

De alimentatie indexering in 2025 is opnieuw hoog: de afgelopen jaren was de indexering als volgt:

2025:     6,5%

2024:     6,2%

2023:     3,4%

2022:     1,9%

2021:     3,0%

2020:     2,5%

Dit betekent (als rekenvoorbeeld) dat een alimentatiebedrag per 2019 ad € 250 per maand, per 1 januari 2025 € 314,53 bedraagt. Heeft u vragen of wilt u advies inwinnen over (de indexering van) alimentatie, neem dan contact op met Tineke Noordegraaf-van Dijke of Melanie Vreeswijk.

Het bericht Per 1 januari 2025 wordt de alimentatie... verscheen eerst op De Voort Advocaten | Mediators.

Het percentage waarmee de alimentatie per 1 januari 2025 zal worden verhoogd bedraagt 6,5%.

De jaarlijkse indexering van de alimentatie is verplicht op grond van de Nederlandse wetgeving, tenzij de wettelijke indexering is uitgesloten en/of partijen andere afspraken hebben gemaakt. Middels de rekentool van de website van het LBIO kan de geïndexeerde alimentatie voor het jaar 2025 berekend worden.

Tenzij wettelijke indexering is uitgesloten, zal de verhoging in de meeste gevallen dus automatisch van toepassing zijn. Indien de alimentatieplichtige niet uit zichzelf per 1 januari het verhoogde bedrag overmaakt, dient de alimentatiegerechtigde dit aan de alimentatieplichtige kenbaar te maken. Niet-betaalde geïndexeerde alimentatie kan tot vijf jaar voorafgaand aan de niet-betaling alsnog geïncasseerd worden. De alimentatieplichtige doet er om die reden verstandig aan de geïndexeerde alimentatie ieder jaar vanaf 1 januari aan de alimentatiegerechtigde te voldoen.

De alimentatie indexering in 2025 is opnieuw hoog: de afgelopen jaren was de indexering als volgt:

2025:     6,5%

2024:     6,2%

2023:     3,4%

2022:     1,9%

2021:     3,0%

2020:     2,5%

Dit betekent (als rekenvoorbeeld) dat een alimentatiebedrag per 2019 ad € 250 per maand, per 1 januari 2025 € 314,53 bedraagt.

Heeft u vragen of wilt u advies inwinnen over (de indexering van) alimentatie, neem dan contact op met Tineke Noordegraaf-van Dijke of Melanie Vreeswijk.

Het bericht <strong>Per 1 januari 2025 wordt de alimentatie... verscheen eerst op De Voort Advocaten | Mediators.

Het aantal ongehuwde samenwoners in Nederland is de afgelopen jaren flink gegroeid. Daarmee neemt ook het aantal samenwoners dat uit elkaar gaat toe. We noemen deze groep ook wel informeel samenlevers. Op papier is er tussen de partners niks geregeld, terwijl zij vaak wel samen eigenaar zijn van goederen (zoals een huis, inboedel en beleggingen) en/of hebben (mee)betaald aan die goederen.  Hier kunnen allerlei discussies over ontstaan indien de partners besluiten uit elkaar te gaan.

Samenlevingsovereenkomst
In een samenlevingsovereenkomst worden afspraken gemaakt die gelden tijdens de samenleving. In de overeenkomst zijn afspraken over de verdeling van de kosten van de huishouding of de investering in gezamenlijke goederen of het goed van een ander, doorgaans een vast onderdeel. Indien besloten wordt de relatie te beëindigen, kan op basis van de gemaakte afspraken in de samenlevingsovereenkomst met elkaar worden afgerekend.

De groep die net al kort werd benoemd, de informeel samenwoners, leven samen zonder samenlevingsovereenkomst. Voor deze groep kunnen de nodige complicaties ontstaan indien zij besluiten de samenwoning te beëindigen. Hierbij is het belangrijk om te vermelden dat zij niet kunnen terugvallen op de wettelijke regels die op een huwelijk van toepassing zijn.

Om discussie en onzekerheid te voorkomen, is het belangrijk dat samenwoners afspraken maken over de samenleving. Heeft u vragen? Neem dan gerust contact op met Tineke Noordegraaf-Van Dijke of mr. Melanie Vreeswijk.

Het bericht Dag van de scheiding 2024 verscheen eerst op De Voort Advocaten | Mediators.

Informeel samenlevers zijn partners die zonder huwelijk, geregistreerd partnerschap of samenlevingsovereenkomst samenwonen op basis van een affectieve relatie. Op papier is er in dat geval tussen de partners niks geregeld, terwijl zij vaak wel goederen samen hebben aangeschaft en, al dan niet in overleg, een verdeling hebben gemaakt voor de kosten van de huishouding. Dit kan problematisch worden in de situaties waarin de partners besluiten de relatie te verbreken. Wat is dan van wie en hoe verdeel je het vermogen wat mogelijk samen is opgebouwd?

In 2019 heeft de Hoge Raad geoordeeld dat de vergoedingsrechten uit boek 1 BW die voor gehuwden en geregistreerd partners gelden, niet overeenkomstig van toepassing zijn op informeel samenlevers. Dit betekent dat zij moeten terugvallen op het ‘gewone’ verbintenissenrecht. Recent is er weer een uitspraak geweest van de Hoge Raad over informeel samenlevers.

In de zaak ging het om een man en vrouw die van 1999 tot 2018 een affectieve relatie hebben gehad. Begin oktober 2003 hebben zij gezamenlijk een woning gekocht waarin zij ook zijn gaan wonen. Zij hebben samen voor de aankoop van de woning een spaarzeker-hypotheek en overbruggingslening afgesloten van € 214.000. De man heeft in 2004 met het geld dat hij heeft ontvangen na de verkoop van zijn eigen woning, de overbruggingslening volledig afgelost. In november 2015 hebben de man en de vrouw een notariële samenlevingsovereenkomst afgesloten. Op enig moment daarna is de relatie beëindigd en in 2018 heeft de vrouw de woning verlaten. De vrouw vorderde te bepalen dat de helft van de waarde van de spaarzeker-verzekering aan haar zou toekomen. De man vorderde onder meer te bepalen dat aan hem een vergoedingsrecht toekomt ter zake van door hem gedane investeringen. In dat verband heeft de vrouw een beroep op verjaring gedaan.

De Hoge Raad oordeelde nogmaals dat de wet geen regeling kent voor vergoedingsrechten van informeel samenlevers in verband met vermogensverschuivingen tussen de vermogens van de partners. In de situatie waarin informeel samenlevers ongelijk hebben bijgedragen aan de financiering van een gemeenschappelijk goed, moet aan de hand van het algemene vermogensrecht beoordeeld worden of er niet toch een vergoedingsrecht geldend kan worden gemaakt.

Hierdoor kwam in bovenstaande zaak geen vergoedingsrecht toe aan de man zoals dat in boek 1 BW is omschreven. Het gevolg hiervan is dat op de investering van de man de beleggingsleer niet van toepassing is, en de waardestijging van zijn investering daardoor niet wordt meegenomen in de vergoeding. De vergoeding zou dan, in beginsel, enkel bestaan uit het bedrag wat destijds is geïnvesteerd.

Informeel samenlevers kunnen geen beroep doen op de wettelijke regels omtrent vergoedingsrechten uit boek 1 BW zoals die voor gehuwden of geregistreerd partners gelden en moeten terugvallen op het ‘gewone’ verbintenissenrecht uit boek 3 BW. Dit kan in bepaalde situaties tot onredelijk (voelende) uitkomsten leiden. Het is daarom belangrijk om u goed te laten adviseren als u besluit samen te gaan wonen zonder het sluiten van een huwelijk, geregistreerd partnerschap of samenlevingsovereenkomst én om samen met uw partner stil te staan bij wat u over en weer belangrijk vindt. Zie hiervoor ook onze blog over premarital mediation.

Heeft u vragen over de inhoud van een samenlevingsovereenkomst, het voorkomen van problemen hierover of wilt u meer informatie over informeel samenlevers? Neem gerust contact op met Tineke Noordegraaf-Van Dijke.

Het bericht <strong>Samenwonen en investeren? Let op!</strong> verscheen eerst op De Voort Advocaten | Mediators.

Er zijn verschillende situaties waarin de nieuwe partner van de ouder onderhoudsplichtig zou kunnen worden naar het kind van de ouder. Hieronder wordt toegelicht in welke situaties de nieuwe partner onderhoudsplichtig kan zijn en welke rechten en verplichtingen daarbij komen kijken.

Volgens de wet is er sprake van stiefouderschap als de stiefouder is getrouwd of een geregistreerd partnerschap aangaat met een partner die een kind onder de 21 jaar heeft. Stiefouders hebben een onderhoudsverplichting naar het kind van zijn of haar partner als aan de volgende twee vereisten is voldaan:

1. De stiefouder is getrouwd of heeft een geregistreerd partnerschap met een ouder van de kinderen.

2. De kinderen van de partner van de stiefouder behoren tot het gezin. Dat is het geval wanneer de kinderen op hetzelfde adres staan ingeschreven in de gemeentelijke basisadministratie als de stiefouder.

Het laatste criterium wordt echter ruim geïnterpreteerd. Zo valt een kind dat studeert en op kamers woont, ook tot het gezin en is bij co-ouderschap soms sprake van inschrijving bij de andere partner.

De onderhoudsplicht eindigt indien het huwelijk of het geregistreerd partnerschap tussen de stiefouder en de ouder van het kind wordt verbroken. Stiefouders zijn dus na de scheiding niet verplicht om kinderalimentatie te betalen voor het stiefkind.

De onderhoudsplicht bij stiefouderschap is een omstreden onderwerp. Volgens deskundigen leidt het tot een ingewikkeld stelsel dat procedures oproept om de alimentatie voor de kinderen te laten aanpassen. Het berekenen van alimentatieverplichtingen in samengestelde gezinnen kan uitermate gecompliceerd zijn. Soms leiden berekeningen tot onevenredige situaties.

De nieuwe partner wordt ook onderhoudsplichtig als hij samen met een andere ouder het gezag over het kind uitoefent. Hiervoor hoeft geen sprake te zijn van een huwelijk of geregistreerd partnerschap. Deze onderhoudsplicht eindigt als het kind de leeftijd van 21 jaar heeft bereikt. Dit is dus hetzelfde als de onderhoudsplicht van ouders jegens hun kind. Als de relatie verbroken wordt, maar het gezamenlijk gezag blijft in stand, dan blijft ook de onderhoudsplicht bestaan. Als het gezamenlijk gezag eindigt na het verbreken van de relatie, dan blijft de onderhoudsplicht nog voortduren zolang het gezag heeft geduurd, maar uiterlijk tot het kind de leeftijd van 21 jaar heeft bereikt.

Er geldt in beginsel geen rangorde tussen ouders en stiefouders. De rechtspraak toont echter aan dat er veel ruimte is voor maatwerk. Procederen over dit onderwerp kan tot onvoorspelbare uitkomsten leiden. Zo oordeelde de Rechtbank Overijssel in 2017 dat het, gelet op de omstandigheden, onredelijk was de draagkracht van de stiefouder mee te nemen, omdat hij het hoogste inkomen genereerde, het grootste gedeelte van de behoefte daarmee voor zijn rekening zou komen én beide ouders genoeg draagkracht hadden om in de kosten van de kinderen te voorzien.

Ook de Rechtbank Rotterdam nam in 2020 het aandeel van de stiefvader op beperkte wijze mee bij de verdeling van de draagkracht, namelijk voor een kwart, omdat er sprake was van een recent huwelijk van circa een jaar en de kinderen maar de helft van de tijd bij de stiefvader doorbrachten.

Uit de rechtspraak concluderen we vooralsnog dat wanneer de niet-stiefouders voldoende draagkracht hebben er niet, dan wel gering, een beroep wordt gedaan op de stiefouder. Heeft u vragen over de onderhoudsverplichtingen van stiefouders of wilt u over een andere kwestie advies inwinnen? Neem dan gerust contact op met Tineke Noordegraaf-van Dijke.

Het bericht De onderhoudsplicht bij stiefouderschap verscheen eerst op De Voort Advocaten | Mediators.

Tot 1 januari 2023 werd bij het vaststellen van de draagkracht van de alimentatieplichtige rekening gehouden met zijn of haar werkelijke woonlasten en een forfaitair bedrag voor kosten levensonderhoud van € 1.140. Vanaf 1 januari 2023 wordt gerekend met een woonbudget van 30% van het netto besteedbaar inkomen van de alimentatieplichtige en een forfaitair bedrag voor de kosten van levensonderhoud van € 1.175.

Doordat er gerekend werd met werkelijke woonlasten ontstond er vaak discussie over of er sprake was van, al dan niet tijdelijk, buitengewoon hoge of buitengewoon lage kosten. Dit heeft men willen voorkomen door invoering van het forfaitaire bedrag, maar dat leidt niet altijd tot een evenwichtige uitkomst. Dit was één reden om de draagkracht forfaitair te berekenen. Daarnaast wilde de Expertgroep weer terug naar één rekensysteem, waarbij zowel de kinder- als partneralimentatie forfaitair berekend wordt. Ook was eenvoudigheid én een meer voorspelbare uitkomst een reden om de wijziging door te voeren.

Ondertussen zijn we een jaar verder en zien we de forfaitaire benadering terug in de rechtspraak. Vaak wordt het forfait gewoonweg gehanteerd. Maar, indien de woonlasten van de onderhoudsplichtige duurzaam aanmerkelijk hoger zijn dan het woonbudget, kan hier rekening mee worden gehouden, mits deze lasten “niet vermijdbaar” zijn en het bestaan daarvan niet aan de onderhoudsplichtige kan worden verweten. 

Er zijn echter ook uitspraken waarbij er van het forfait werd afgeweken bij werkelijk lagere lasten. Zo rekende de Rechtbank Gelderland en de Rechtbank Limburg bijvoorbeeld met de werkelijk lagere lasten van de alimentatieplichtige omdat er anders een tekort aan draagkracht zou zijn voor het betalen van de partneralimentatie. De hoogte van de werkelijke woonlasten stond vast en het was niet te verwachten dat deze op korte termijn wezenlijk zouden veranderen.

Uit de rechtspraak blijkt dus dat afwijking mogelijk is, maar dat er terughoudend mee wordt omgegaan. Onderbouwing en motivering waarom afgeweken zou moeten worden voor de standaard, is dan aan de orde. En wat is dan redelijk?

Wilt u advies over de berekening van partneralimentatie? Neem dan contact op met Tineke Noordegraaf-Van Dijke via t.noordegraaf@devoort.nl of 013-4668862.

Het bericht 1 jaar forfaitaire berekening partneralimentatie verscheen eerst op De Voort Advocaten | Mediators.

Het percentage waarmee de alimentatiebedragen per 1 januari 2024 (moeten) worden verhoogd bedraagt 6,2%. Dit is een aanzienlijke stijging vergeleken met 1 januari 2023, toen het 3,4% bedroeg. De jaarlijkse aanpassing van de alimentatiebedragen heeft invloed op iedereen die kinder- en/of partneralimentatie betaalt of ontvangt.

De alimentatie indexering is verplicht volgens de Nederlandse wetgeving, tenzij anders is overeengekomen. Wilt u de indexering berekenen? Het LBIO heeft hier een handige rekentool voor: https://lbio.nl/indexering-alimentatie/.

Heeft u vragen of wilt u advies over de indexering of over alimentatie in het algemeen? Neem dan contact op met Tineke Noordegraaf-Van Dijke.

Het bericht Indexering alimentatie 2024 verscheen eerst op De Voort Advocaten | Mediators.

Tot 2018: gemeenschap van goederen

In de situatie van de (oude) gemeenschap van goederen vallen alle bezittingen en schulden die partners voor het huwelijk hadden en tijdens het huwelijk hebben opgebouwd, automatisch in de gezamenlijke gemeenschap. Dit geldt ook voor schenkingen en erfenissen die zij tijdens het huwelijk hebben ontvangen, mits hier geen uitsluitingsclausule op van toepassing is.

Vanaf 2018: Beperkte gemeenschap van goederen

Is het huwelijk op of na 1 januari 2018 voltrokken en zijn er geen huwelijkse voorwaarden opgesteld? Dan trouwen partners niet meer automatisch in algehele gemeenschap van goederen, maar in beperkte gemeenschap van goederen.

De Wet Beperkte gemeenschap van goederen tracht het huwelijksvermogensrecht te moderniseren en beperkt de omvang van de huwelijksgemeenschap. De gedachte achter deze wet is dat enkel hetgeen dat door de inspanning van beide echtgenoten wordt verworven tijdens het huwelijk, ook aan beiden toekomt. Dit betekent dat het voorhuwelijkse vermogen en de (voorhuwelijkse) schulden, niet meer automatisch tot de gezamenlijke gemeenschap behoren. Schenkingen en nalatenschappen die tijdens het huwelijk worden ontvangen behoren ook niet meer automatisch tot de gezamenlijke gemeenschap, tenzij de schenker of erflater dit contractueel anders heeft bepaald.

Door dit nieuwe stelsel ontstaan er drie vermogens:

• het privévermogen van de ene partner;
• het privévermogen van de andere partner;
• het gezamenlijke vermogen (opgebouwd tijdens het huwelijk)

Gaan de partners uit elkaar? Dan dienen de gezamenlijke bezittingen verdeeld te worden. Persoonlijke bezittingen en/of ontvangen schenkingen en erfenissen hoeven niet verdeeld te worden.

De wet heeft getracht een antwoord te formuleren op de vraag wanneer iets behoort tot de gezamenlijke bezittingen. Indien tussen echtgenoten een geschil bestaat van wie dat betreffende goed is en geen van beiden kan bewijzen dat dit goed aan hem of haar toekomt, dan wordt het geacht een gemeenschapsgoed te zijn. Daar staat tegenover dat een echtgenoot die stelt dat een goed in zijn of haar privévermogen zit, dit ook zal moeten bewijzen.

Verdelen van inkomsten (uit onderneming)

Binnen een huwelijk zijn beide partners verplicht om aan de kosten van de gezamenlijke huishouding bij te dragen. Indien partners in loondienst zijn, valt hetgeen zij tijdens het huwelijk verdienen automatisch in de beperkte gemeenschap van goederen. Voor partners die voor het huwelijk een onderneming hebben opgericht, is dit anders. Het ondernemingsvermogen en/of de schulden van de ondernemende partner vallen in principe buiten de gemeenschap. Echter, ten bate van de gemeenschap dient er een redelijke vergoeding door die partner betaald te worden. De redelijke vergoeding dient een compensatie te bieden voor het vermogen dat de ondernemende partner zichzelf gedurende de huwelijksjaren niet aan salaris heeft uitgekeerd, maar in het bedrijf heeft gelaten.

Over de vraag wat er onder een redelijke vergoeding wordt verstaan, bestaat veel discussie. Aan de hand van concrete omstandigheden dient de redelijke vergoeding te worden vastgesteld. Wordt de onderneming tijdens het huwelijk opgericht, dan vallen in principe het ondernemingsvermogen en/of de schulden automatisch in de beperkte gemeenschap. Een redelijke vergoeding hoeft dan ook niet betaald te worden.

Een goede administratie van de voorhuwelijkse jaren is dus essentieel om misverstanden in de toekomst te voorkomen. Is er geen bewijs voor het feit dat bepaalde bezittingen en/of schulden privévermogen zijn en gaan partners vervolgens scheiden, dan vallen deze bezittingen en/of schulden mogelijk alsnog in de gemeenschap van goederen. Hebben partners de wens om in algehele gemeenschap van goederen te trouwen en gebeurt dit op of na 1 januari 2018? Of willen zij dit anders regelen dan de nieuwe beperkte gemeenschap? Dan kunnen zij dit regelen via huwelijkse voorwaarden. Heeft u vragen over de (beperkte) gemeenschap van goederen of huwelijkse voorwaarden? Neem dan contact op met Tineke Noordegraaf-van Dijke.

Het bericht Beperkte gemeenschap van goederen verscheen eerst op De Voort Advocaten | Mediators.

Hierin komen – onder meer – de navolgende onderwerpen aan bod:

1. Respectvol ouderschap
2. De mening van de kinderen
3. Het gezag
4. De woon- en verblijfplaats/ inschrijving BRP/ verhuizingen
5. De zorg en opvoeding
6. Informatie delen en beslissingen nemen
7. Gebruik van social media en digitale apparaten
8. Verzekeringen, identiteitsbewijzen en toestemming buitenlandreizen
9. Andere familieleden/ vrienden en nieuwe relaties
10. Kosten en de verdeling ervan, kinderbijslag en kindgebonden budget
11. Bankrekeningen van de kinderen
12. Evaluatie en meningsverschillen

Uitgangspunt is dat ouders zich gezamenlijk verantwoordelijk (blijven) voelen voor de verzorging, opvoeding en ontwikkeling van hun kinderen, voor en na de scheiding.
Let wel: iedere situatie is anders. Het is goed om samen met de andere ouder stil te zijn bij bijzondere onderwerpen.

Heeft u verder vragen over het ouderschapsplan of wilt u zich hierover laten adviseren? Neem dan contact op met Tineke Noordegraaf – van Dijke.

Het bericht Ouderschapsplan 2.0 verscheen eerst op De Voort Advocaten | Mediators.

Na de scheiding behouden beide ouders in principe het gezag. Daarmee ben je als ouder verantwoordelijk voor de situaties waarin je kind (tot de leeftijd van 14 jaar) schade veroorzaakt bij of aan een derde. Dit is alleen niet het geval wanneer de rechter één-oudergezag uitspreekt. Dan komt de aansprakelijkheid enkel bij de ouder te liggen met het gezag. Hetzelfde geldt voor de kinderen tussen de 14 en 16 jaar, maar bij deze situaties beoordeelt de verzekeraar per geval of de ouder de schade had kunnen voorkomen.

Maar hoe zit het dan als de ouders gaan scheiden?

De ouders moeten zelf zorgen voor hun eigen risicoverzekeringen. Denk bijvoorbeeld aan de zorgverzekering. Bij het afsluiten van de nieuwe verzekeringen is het ook belangrijk om goed te kijken naar de aansprakelijkheidsverzekering. Valt onder die verzekering nog steeds de dekking van het kind/de kinderen? Het kan voorkomen dat de verzekeraar de schade niet dekt als het kind bij de andere ouder is. Deze ouder moet dan ook een aansprakelijkheidsverzekering hebben afgesloten.

Als bijvoorbeeld in het ouderschapsplan is vastgelegd dat één van beide ouders een aansprakelijkheidsverzekering sluit waarin het kind is meeverzekerd, dan is dat een afspraak tussen de ouders. Die afspraak geldt niet voor een eventuele derde die schade heeft opgelopen door toedoen van het kind. Beide ouders kunnen dan worden aangesproken voor de schade. Het is dus verstandig om bij de scheiding de verzekeringsvoorwaarden door te nemen en/of navraag te doen bij de verzekeraar/tussenpersoon, vanwege het feit dat de gezinssamenstelling verandert. De verzekeraar kan meer informatie geven of er een nieuwe (uitbreiding van de) verzekering nodig is, of dat de huidige verzekering de schade dekt.

Heeft u vragen over het opstellen van een ouderschapsplan of wilt u hier meer informatie over? Neem dan contact op met Tineke Noordegraaf-Van Dijke.

Het bericht Het ouderschapsplan belicht: de... verscheen eerst op De Voort Advocaten | Mediators.